SLA to skrót od amiotroficznego stwardnienia bocznego (ang. amyotrophic lateral sclerosis), które jest również znane jako choroba Lou Gehriga. Jest to neurodegeneracyjna choroba, która prowadzi do postępującej degeneracji i utraty komórek nerwowych odpowiedzialnych za kontrolę ruchu mięśniowego.
W SLA dochodzi do uszkodzenia komórek nerwowych w rdzeniu kręgowym, nerwach czaszkowych i korze mózgowej. Uszkodzenie to powoduje zaburzenia w przekazywaniu sygnałów między nerwami a mięśniami, co prowadzi do stopniowego osłabienia i zaniku mięśni.
Przyczyny SLA nie są w pełni zrozumiane, ale wiadomo, że za chorobą mogą stać zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe. Około 5-10% przypadków SLA ma charakter dziedziczny, a pozostałe przypadki są sporadyczne, czyli nie mają związku z dziedziczeniem.
Objawy SLA mogą różnić się w zależności od jednostki, ale obejmują zwykle osłabienie mięśni, sztywność, drżenie, kurcze, trudności z chodzeniem, trudności w mówieniu i połykaniu. W miarę postępu choroby, objawy nasilają się, prowadząc do trudności w wykonywaniu codziennych czynności.
Niestety, SLA jest nieuleczalne, a postęp choroby jest zazwyczaj nieodwracalny. Leczenie skupia się na łagodzeniu objawów, opóźnianiu postępu choroby i zapewnianiu jak najwyższej jakości życia pacjentom. Terapia może obejmować zarządzanie objawami, fizjoterapię, terapię mowy i połykania, wsparcie psychologiczne oraz farmakoterapię w celu kontrolowania objawów, takich jak skurcze, spastyczność czy depresja.
Ze względu na charakter postępujący i nieodwracalny SLA, istotne jest wsparcie pacjentów i ich rodzin przez zespoły opieki zdrowotnej, terapeutów, a także organizacje pacjenckie, które zapewniają informacje, wsparcie emocjonalne i społeczne.
